Het is bijna zover!
Vol spanning kijken we uit naar ons vertrek op sneeuwklassen! Nog gauw even wat sportieve opdrachten op school, een dvd over bergen bekijken, ... en deze avond zullen we dan treinen naar Zinal!
Wat hebben we er zin in!
Je kan onze avonturen volgen met de foto's en teksten op deze blog!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Tja, een mens moet het wel eens meegemaakt hebben: je zoon of dochter met de trein zien vertekken naar Zwitserland! Nu ja, om ze daadwerkelijk te "zien" vertrekken moesten de aanwezige ouders-vrienden-sympathisanten anders een behoorlijke dosis engelengeduld aan de dag leggen! Het was duidelijk: de Intersoc trein had allicht nog nooit gehoord over Zwiterse precisie-uurwerken! De aangekondigde vertraging liep samen met de ongerustheid van alle aanwezigen stelselmatig op. Hier en daar werd al nerveus gewag gemaakt van afgeschafte treinen en een dagje extra school...in Mechelen! De snijdende oostenwind maakte het leven op het perron er ook niet draaglijker op en er werd dan maar besloten met de hele groep opnieuw de relatieve warmte van de benedengang op te zoeken, waar tientallen gepakte en gezakte (lees: gevaliesde) schoolkinderen met een natuurlijke barrière de uitstroom van de pendelaars in de war stuurden. Enkele gemotiveerde leerlingen namen dan maar het initiatief om voor luidruchtige maar gesmaakte animatie te zorgen om de tijd te doden en hier en daar traantjes te drogen. Enfin, om een (iets te) lang verhaal kort te maken, rond halftien kwam dan het verlossende bericht dat de trein blijkbaar bereid was gevonden binnen de 15 minuten in het station te arriveren. En inderdaad, deze keer was het echt wel raak! Een typische sliert overjaarse wagons (al dan niet verlicht en verwarmd) sukkelde amechtig binnenrijden en nestelde zich langs de boord van perron 3. Het was meteen instijgen geblazen, en de horde vermoeide maar enthousiaste kinderen maakte zich binnen de kortste keren meester van de hun toegewezen rijtuigen. Dan ging het allemaal snel, en na een tiental minuutjes gleed de trein langzaam maar zeker het Mechels station uit, uitgezwaaid door honderden handen, tot de twee steeds kleiner wordende rode lichtjes van de Zwitserland-trein uit het gezicht waren verdwenen. De reis was nu echt begonnen, en alle achterblijvers (al dan niet verkleumd en sommigen een beetje verweesd) konden huiswaarts keren, waar ze zich konden beginnen wennen aan een tiental dagen zonder zoon of dochter, goed en wel op weg naar wat ongetwijfeld een onwaarschijlijk denderende ervaring zal worden!
Paul Larivière.
Een reactie posten